Leśmian Bolesław, właściwie Bolesław Lesman (1877-1937), polski poeta, eseista, jeden z najwybitniejszych prozaików polskich XX w. Wczesną młodość spędził na Ukrainie. W Kijowie ukończył gimnazjum klasyczne i prawo 1910, następnie zamieszkał w Warszawie. 1903-1906 i 1912-1914 we Francji. 1911 współzałożyciel i reżyser nowatorskiego Teatru Artystycznego w Warszawie. Od 1918 notariusz i rejent w Hrubieszowie i Zamościu. 1933 członek Polskiej Akademii Literatury. Od 1935 ponownie w stolicy.
Debiutował w prasie pod koniec XIX w. Od 1901 współpracownik czasopisma Chimera. Początkowo pisywał również wiersze w języku rosyjskim. Związany z modernizmem, już w pierwszym zbiorze Sad rozstajny (1912) zaprezentował własną oryginalną poetykę, filozoficzną i pełną niezwykłej wyobraźni, ze skłonnością do symbolizmu
Kolejne zbiory Łąka (1920), Napój cienisty (1936) i Dziejba leśna (1938) przyniosły mu dopiero pod koniec życia wielkie uznanie. Także proza baśniowa, jak orientalne Klechdy sezamowe (1913), Przygody Sindbada Żeglarza (1913) oraz związane z polskim folklorem Klechdy polskie (Londyn 1956, Warszawa 1959). Studia i szkice filozoficzne, estetyczne i literackie oraz przekłady nowel E.A. Poego i próby dramatyczne. Także m.in. Z pism Bolesława Leśmiana (tom 1-3, Szkice literackie, Utwory rozproszone – Listy, Poezje 1959-1965), Poezje wybrane w serii Biblioteki Narodowej (1974).