Bieły Andriej, właściwie Boris Nikołajewicz Bugajew (1880-1934), rosyjski pisarz, krytyk literacki. Wywarł duży wpływ na literaturę i myśl społeczną. Debiutował zrytmizowaną prozą Simfonija… (1902), pierwszy zbiór wierszy Zołoto w łazuri wydał w 1904.

Po rewolucji 1905 opublikował kilka tomików poezji o tematyce społeczno-narodowej (np. Urna 1909) oraz powieści: Srebrny gołąb (1909, wydanie polskie 1987) i groteskowo-satyryczny Petersburg (1916, drugie wydanie skrócone 1922, wydanie polskie 1974), uznany za arcydzieło symbolistycznej prozy (symbolizm).

Artykuły teoretyczne i krytyka literacka Biełego zebrane zostały w tomach: Simwolizm (1910), Ług zielonyj (1910) oraz Arabieski (1911).

Duży wpływ na poglądy i twórczość Biełego wywarła znajomość z twórcą antropozofii R. Steinerem (1912). Lata 1914-1916 Bieły spędził w Szwajcarii, biorąc udział w budowie słynnego Goetheanum – świątyni antropozofów w Dornach.

Echa tych fascynacji znalazły wyraz m.in. w autobiograficznej powieści Kocio Letajew (1917, wydanie polskie 1976). Po rewolucji 1917 Bieły był współorganizatorem Wolnej Akademii Filozoficznej, 1922-1923 przebywał w Berlinie, wydając pismo Epopeja. Opublikował kilka powieści eksperymentalnych mających odzwierciedlać destrukcję świata (Moskwa 1926, Maski 1932). Także autor prozy wspomnieniowej (m.in. Naczało wieka 1933) oraz prac z zakresu wersologii i stylistyki (np. Ritm kak dialektika 1929). Polskie przekłady poezji w antologiach: Przybliżenia (1973), Z liryki rosyjskiej XX wieku (1987).