Zagórski Jerzy (1907-1984), poeta, eseista. Do 1919 mieszkał w Kijowie, 1919-1930 w Warszawie, 1930-1936 w Wilnie. Członek grupy literackiej Żagary, 1931-1934 redaktor czasopism ŻagaryPiony. 1937-1944 w Warszawie, w czasie okupacji niemieckiej działacz podziemia, redaktor konspiracyjnego miesięcznika Kultura Jutra. 1945-1956 w Krakowie, gdzie był pracownikiem Wydziału Kultury Urzędu Wojewódzkiego oraz kierownikiem literackim teatrów. 1947-1948 attaché kulturalny ambasady polskiej w Paryżu. Od 1956 w Warszawie, redaktor dziennika Kurier Polski.

Autor zbiorów poetyckich, m.in.: Ostrze mostu (1933), Wyprawy (1937) oraz poematu Przyjście wroga (1934), w których wyrażał nastroje katastroficzne w poetyce tzw. drugiej awangardy. Po wojnie zwolennik form klasycyzujących, np. zbiory: Wieczór w Wieliszewie (1947), Męska pieśń (1954), później ironicznej groteski, m.in.: Krawędź (1959), Oto nurt (1963), Komputerie i dylematy (1975). Dramaty, np. głośne Święto Winkelrida (napisane wraz z J. Andrzejewskim 1944, wydane 1946, wystawione 1956). Ponadto: Szkice (1958), Szkice z podróży w przestrzeni i czasie (1962). Poezje wybrane (1972), Wybór wierszy (1977), Poezje (1983), Poezje wybrane (1991).