Miciński Tadeusz (1873-1918), polski poeta, dramaturg, prozaik, publicysta. Studiował historię sztuki i filozofię w Krakowie, Lipsku i Berlinie. Członek radykalnych organizacji młodzieżowych. 1897-1898 w Hiszpanii. Korespondent wojenny w czasie wojny bałkańskiej (1912-1913). 1915-1918 w Moskwie, Petersburgu i na Białorusi. W drodze powrotnej do kraju zabity prawdopodobnie przez chłopów.

Debiutował 1896 w Ateneum poematem Łazarze. 1902 głośny zbiór poezji W mroku gwiazd. Dramaty m.in.: Kniaź Patiomkin (1906), W mrokach złotego pałacu, czyli Bazylissa Teofanu (1909). Jego twórczość zalicza się do europejskiego nurtu reformatorskiego w teatrze. Także poemat prozą Niedokonany (powstał 1907, wydany 1931), poematy polityczne Życie nowe (1907) i Widmo Wallenroda (1908). Powieści: Nietota, księga tajemna Tatr (1910) i Wita (1926).

Studia literackie: Do źródeł duszy polskiej (1906), Pisma pośmiertne (tom 1, 1931), Dzieła (tom 1, 1936), W mroku gwiazd i inne poezje (1957), Wybór poezji (1969), Poezje wybrane (1976), Poematy prozą (1985), Utwory dramatyczne (tom 2-4, 1979-1980).