Tadeusz Miciński
 
 
Purpurowe ciepłe słońce
zapadało w morza toń,
śląc w bezmiary złote gońce,
co pieściły moją skroń;
a ja leżę rozmarzona,
zasłuchana w szmery fal ─
w głębiach płacze, w głębiach kona
miłość moja, duma, żal.
Oh, te czarne skał diamenty
poszarpały stopy me —
płyną dni me, jak okręty,
w coraz gęstszą, zimną mgłę.
Wtem zadrżałam: w boskiej krasie
stał przede mną Bóg —
tęcza była mu przy pasie,
księżyc obok nóg.
 
Jego oczy dwa szafiry
w ciemni moich grot —
szał miłosny płynął z liry —
orłów gwiezdnych lot.
I ujrzałam w kolumnadzie
marmurowy dwór ——
ale cień się czarny kładzie
ode mnie — jak z chmur.
I poślubił moje łono
pośród Mlecznych Dróg —
tę pieśń mroków potępioną,
mocniejszą — niż Bóg.
I on zgasnął — a ja płynę
z trupem u mych łon —
a pod łodzią mam głębinę,
gdzie gwiazd leci szron.
Wtem : przedrzekły mi Charyty,
iż przy dźwięku harf
Horus wzejdzie — syn kobiety,
już pogromca larw.