Shelley Percy Bysshe (1792-1822), angielski poeta i eseista; przyjaciel G.G. Byrona. Uczeń ekskluzywnej szkoły w Eton, student Oksfordu, został usunięty z uczelni za sprawą duchownych przełożonych, których próbował traktatem O potrzebie ateizmu nakłonić do porzucenia chrześcijaństwa. Ożenił się z 16-letnią Harriet Westbrook, a następnie razem z nią wyruszył w podróż po Anglii i Irlandii, gdzie wygłaszał pamflety o treściach politycznych. Po 3 latach małżeństwa porzucił żonę z dwójką dzieci; poruszenie, jakie wywołało późniejsze samobójstwo Harriet oraz odmówienie Shelleyowi praw do opieki nad dziećmi, zmusiło poetę do opuszczenia Anglii. Ożenił się z Mary Godwin i od 1818 zamieszkał we Włoszech. Zmarł tragicznie, podczas wyprawy żaglówką z Livorno do Spezii.

W twórczym dorobku Shelleya, zaliczanego obok Byrona do drugiej generacji romantyków angielskich, znalazły się m.in.: poematy o treściach rewolucyjnych Królowa Mab (1813) i Rewolucja muzułmańska (1818); słynny dramat poetycki Prometeusz rozpętany (1820), inspirowany dziełami Ajschylosa i J. Miltona, ukazujący Prometeusza jako wyzwoliciela ludzkości, wspieranego przez Miłość, Nadzieję i Konieczność, triumfującego nad bogiem (Jowiszem) – zazdrosnym i mściwym tyranem; idealistyczny Hymn do piękna myśli ludzkiej (1816); poematy alegoryczne, konfrontujące rzeczywistość z marzeniami poety o idealnym pięknie Alastor (1816) i Czarownica z gór Atlas (wydanie pośmiertnie 1824); utwory opiewające urodę natury Oda do wiatru zachodniego (1820), Chmura (1820), Do skowronka (1820); tragedia Rodzina Cenci (1819), oparta na dramatycznej historii z dziejów włoskich. Za życia mało znany, Shelley doczekał się uznania dopiero po śmierci, kiedy ukazały się drukiem wszystkie jego dzieła zebrane przez M. Shelley.