Nowak Tadeusz (1930-1991), poeta, prozaik. Wywodził się z rodziny chłopskiej. W latach 1949-1954 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Debiutował jako poeta na łamach prasy w 1948. Członek zespołu redakcyjnego WieściTygodnika Kulturalnego. W 1977 wyjechał do Warszawy.

Uważany za jednego z najwybitniejszych pisarzy tzw. nurtu chłopskiego w powojennej literaturze. Stworzył w swojej twórczości poetycko-realistyczną i mityczną wizję wsi i jej kulturowej przeszłości, nawiązując do folkloru, pieśni, kolędy ludowej, ballady i baśni.

Początkowo pisał również wiersze o charakterze publicystycznym, np. w zbiorze Uczę się mówić (1953). Następnie tworzył liryki pełne niezwykłej wyobraźni i bogatej metaforyki, zebrane m.in. w tomikach: Jasełkowe niebiosa (1957), Psalmy na użytek domowy (1959), Kolędy stręczyciela (1962), Ziarenko trawy (1964), W jutrzni (1966), Psalmy (1971), Psalmy wszystkie (1980) i zbiory opowiadań: Przebudzenie (1962), W puchu alleluja (1965), Obcoplemienna ballada (1963), Wybór opowiadań (1969). Półbaśnie (1976).

Powieści: Takie większe wesele (1966), A jak królem, a jak katem będziesz (1968, adaptacja teatralna 1973), Diabły (1971), Dwunastu (1974), Prorok (1977), Wniebogłosy (1980), przeciwstawiające tradycyjną etykę wiejskiej gromady okrutnej historii (wojnie) i współczesnej cywilizacji. Także m.in. Poezje wybrane (1967), Wybór wierszy (1973).