Pawlikowska-Jasnorzewska Maria, z Kossaków, 1° voto Bzowska, 2° voto Pawlikowska, 3° voto Jasnorzewska (1891-1945), poetka i dramatopisarka. Córka Wojciecha Kossaka, wnuczka Juliusza Kossaka, siostra Magdaleny Samozwaniec.

Uzyskała staranne wykształcenie w zakresie nauki domowej. Sympatyzowała z kręgiem poetyckim Skamandra. Odbyła liczne podróże, m.in. do Francji, Turcji, Afryki. 1935 otrzymała Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. We wrześniu 1939 wyjechała z Polski przez Rumunię i Francję do Wielkiej Brytanii wraz z mężem, oficerem lotnictwa. Zmarła na raka w Manchesterze, niedługo po zakończeniu wojny.

Cieszy się renomą jednej z najwybitniejszych poetek w dziejach literatury polskiej. Debiutowała zbiorem Niebieskie migdały (1922), następnie opublikowała tomiki: Różowa magia (1924), Pocałunki (1926), DansingWachlarz (1927), Cisza leśna (1928), Paryż (1929), Profil białej damy (1930), Surowy jedwab (1932), Śpiąca załoga (1933), Balet powojów (1935), Krystalizacja (1937), Szkicownik poetycki (1939).

Podejmowała tematykę związaną z miłością, przemijaniem i śmiercią oraz prawami natury, wypracowując klarowną i wyrazistą formę poezji lirycznej. W ostatnich tomikach, wydanych w Anglii, dominuje postawa katastrofizmu i pesymizmu: Róża i lasy płonące (Londyn 1940), Gołąb ofiarny (Londyn 1941), pośmiertne Ostatnie utwory (Londyn 1956).

Pośród dramatów na uwagę zasługują m.in. Mrówki (wystawione w 1936) i groteskowa antyhitlerowska Baba-Dziwo (wystawiona w 1938, druk w Dialogu 1966). Ponadto m.in.: Wiersze wybrane (1954), Poezje (tom 1-2, 1958, wydanie 2. uzupełnione 1974), Wybór wierszy (1978), Wybór poezji w serii Biblioteki Narodowej (1967), Magia pocałunków. W 100. rocznicę urodzin poetki (1993).